Antonis Liakos

Η πρωτοβουλία για την «υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» (koindim.eu) διοργάνωσε  την Πέμπτη, 1η Μαρτίου 2012,  στο αμφιθέατρο   του  Πανεπιστημίου Αθηνών (Προπύλαια) την πρώτη διευρυμένη δημόσια συζήτηση, σχετικά με την ταυτότητα, τον απολογισμό δράσης και τις προοπτικές της. Προσήλθαν πάνω από 250 μέλη και φίλοι της πρωτοβουλίας. Εκ μέρους του συντονιστικού, παρουσιάστηκε το σκεπτικό  της καθώς και ο οργανωτικός ορίζοντας των δράσεων της. Ελαβαν το λόγο είκοσι ομιλητές  με προτάσεις και ιδέες για δράση.

To video της εκδήλωσης

http://www.ustream.tv/recorded/20806137

Επισκεφθείτε τον κόμβο  http://www.koindim.eu/

http://cyprusnews.eu/antonis-liakos.html

Εκκληση (ελληνικά και αγγλικά), ονόματα όσων την προσυπογράφουν και δραστηριότητες

http://koindim.wordpress.com/

18 Ιουνίου 1941,

Να προσγειωθώμεν, λέει.

Πάσα ομοιότητα κ.λπ κ.λπ

http://www.enimerosi24.gr/index.asp?a_name=image-view&tbid=media&itemid=21292

ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

8 Φεβρουαρίου 2012 19:00-21:00 Μικρή Σκηνή

Η εκδήλωση εντάσσεται στον Κύκλο
Η αφήγηση της Ιστορίας και η διδασκαλία της ως ιστορικά φαινόμενα

http://www.sgt.gr/gr/programme/event/540

Αντ. Λιάκος

Κάθε παρόν θέλει το παρελθόν του

            Ο τίτλος δεν αρνείται την ύπαρξη παρελθόντος, αλλά υποστηρίζει πως  κάθε εποχή, με βάση τα προβλήματα και τις προκλήσεις που έχει να απαντήσει, και κάθε γενιά, με βάση τις βιωμένες και πολιτισμικές εμπειρίες της, έχει ανάγκη διαφορετικών γνώσεων σε σχέση με το παρελθόν. Άρα το πρόβλημα δεν είναι η ανάκτηση μιας ενιαίας και συμπαγούς ιστορίας. Η ιστορία «κόβεται στα μέτρα μας» εξαιτίας  άλλωστε του εκτεταμένου πεδίου που καλύπτει σήμερα η δημόσια ιστορία και το διαδίκτυο. Αυτό είναι ήδη μια πραγματικότητα και επιβλαβές να την αγνοούμε. Ωστόσο έχει κάποιο ρόλο στην ιστορική παιδεία το σχολείο; Ποια μπορεί να είναι η παρέμβασή του; 

Τα ζητούμενα της ιστορικής παιδείας άλλαξαν στον  τελευταίο μισό αιώνα, και θα μπορούσαν να διατυπωθούν με περιεκτικά  ζεύγη του τύπου: Μνήμη-δικαίωση, αναγνώριση-ταυτότητα, παγκοσμιοποίηση-κρίση. Τι μπορεί να προσφέρει το σχολείο ως προς αυτά τα ζεύγη; Αν πούμε ότι η μάθηση της σύγχρονης ιστορίας μας χρειάζεται για να μας προσανατολίζει στο παρόν, τότε από ποια πεδία πρέπει να συγκροτηθεί  η ιστορία που θα διδαχθεί; Μήπως η ιστορία της τεχνοεπιστήμης, όχι ως ιστορία ανακαλύψεων αλλά αλλαγής συστημάτων εντός των οποίων ζούμε (βιοπολιτική, διαδίκτυο); Μήπως η ιστορία της πολιτικής, όχι ως πολιτικών γεγονότων αλλά αλλαγών τρόπων διακυβέρνησης;    Πώς θα δείξουμε στα παιδιά την συνθετότητα και την αλληλεξάρτηση στην εποχής μας, πώς το τοπικό σχετίζεται με το παγκόσμιο; Και τι σημαίνει η μετάθεση της προσοχής από τα γεγονότα στην εμπειρία, από το τι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν, στις σχέσεις μας με το παρελθόν;

Βέβαια η ιστορία είναι και παραμένει ένα πεδίο αντιπαραθέσεων. Αλλά κάθε πεδίο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, και, από την άποψη αυτή, η συγκρότηση του ίδιου του πεδίου της σχολικής ιστορίας παραμένει κρίσιμο ζήτημα. Ποια είναι η σχέση αυτού του πεδίου, τόσο ως προς τις ιστορικές σπουδές, όσο επίσης και προς τα ζητούμενα διαμόρφωσης ιστορικής συνείδησης;