Archive for June, 2021

June 26, 2021

Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού

Πού βρισκόμαστε σήμερα, στο μέσο της κυβερνητικής θητείας; Χρειάζεται να αντιληφθούμε τις βαθύτερες τάσεις, πέραν από τα κυβερνητικά ή αντιπολιτευτικά στερεότυπα.  Ο υπό ανασυγκρότηση  αστισμός   δεν είναι η μετεμφυλιακή  Δεξιά του παρακράτους  και του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Δεν είναι ο ενοχικός αστισμός της Μεταπολίτευσης, ούτε οι ηττημένοι  σνομπ του ’80. Δεν είναι  το μετέωρο βήμα του εκσυγχρονισμού  του ’90, αλλά ούτε και η άκρα δεξιά. Η  ανασυγκρότηση  του ελληνικού αστισμού σχεδιάστηκε ως ένα ευρύ στρατηγικό σχέδιο βαθιών δομικών αλλαγών που αναθεωρούν μισό περίπου αιώνα από τη Μεταπολίτευση.  

Το επιτελικό κράτος άλλαξε τον υπουργοκεντρικό χαρακτήρα της κυβέρνησης, διαχωρίζει τη διακυβέρνηση από τη διοίκηση,  εισάγει τον προγραμματισμό και το επιχειρηματικό μάνατζμεντ στην πολιτική, αν και αδιαφορεί  για την διαφάνεια και  τη νομιμότητα. Η οικονομική πολιτική συνδυάζει τον ευρωπαϊκού τύπου νεοφιλελευθερισμό,   με μια καινοφανή,  μετα-covid,   κευνσιανού τύπου πολιτική, που η ελληνική της εκδοχή σημαίνει διοχέτευση πόρων στους ημετέρους.   Η βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων στους πρόσφυγες/μετανάστες και η αστυνομική βαναυσότητα   συνδυάζεται με την επιδίωξη και την επίδειξη πολιτισμικού κεφαλαίου.  Η εκκαθάριση των πανεπιστημίων από τους φτωχούς παρείσακτους (το ένα τρίτο των φτωχών παιδιών που δεν τους επιτρέπεται η είσοδος) συνδυάζεται με τη δημιουργία πρότυπων σχολείων σε όλη τη χώρα για να έχουν πρόσβαση και προσδοκίες τα παιδιά που δεν μπορούν να φοιτήσουν  στα ιδιωτικά.

Πρωταρχικοί στόχοι

Το master plan της κυβέρνησης και του επιτελικού κράτους είναι η στεγανοποίηση της εξουσίας, που συνοδεύεται από αδιαφάνεια. Ο ελληνικός αστισμός   είδε δυο φορές να απειλούνται τα ερείσματά του, αρχικά  στην Μεταπολίτευση και έπειτα στην κρίση. Δεν πρέπει να  παραβιάσουν οι πληβείοι το άδυτο της εξουσίας ξανά,  όπως την πρώτη περίοδο  του Πασόκ το 1981 και  όπως ο Σύριζα το  2015.  Πλήρες σφράγισμα όλων των αρμών εξουσίας σε όλα τα πεδία: από την τοπική αυτοδιοίκηση ως το πανεπιστήμιο·   αλλοίωση του εκλογικού σώματος·    έλεγχος   και    καθοδήγηση της πληροφόρησης.

Ο δεύτερος στόχος αφορά τη χρησιμοποίηση του κράτους και τη διοχέτευση πόρων –οικονομικών, πολιτισμικών, κύρους κλπ., από τον δημόσιο προς τον ιδιωτικό τομέα.  Το Πρόγραμμα Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας είναι   παράδειγμα. Η ανάλυση των στοιχείων του δείχνει πως η μεθόδευση αυτή   δεν αφορά μόνο τους σημαντικούς ευρωπαϊκούς πόρους, αλλά δημιουργεί ένα μόνιμο μηχανισμό. Επαναλαμβάνεται στην ασφάλιση, στο νέο ΕΣΥ που θα στηρίζεται και στον ιδιωτικό τομέα, και στις ετεροβαρείς συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού.    Δεν πρόκειται για τη συρρίκνωση του κράτους –σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα- αλλά για την χρήση  του   ως εργαλείου κοινωνικής αναδιανομής. Όχι από τους λίγους στους πολλούς, όπως   το κράτος πρόνοιας. Ακριβώς αντίστροφα.   Η επιλεκτικότητα της διοχέτευσης των πόρων λειτουργεί ως κοινωνική μηχανική.  Οι στόχοι έχουν περιγραφεί στην έκθεση Πισσαρίδη.

Αυτοί   οι σκοποί   αγιάζουν τα μέσα, που δικαιολογείται να είναι σκληρά, αυστηρά απέναντι στις υπάλληλες τάξεις, απαλλαγμένα από    επιτρεπτισμούς, συμβιβασμούς και χαλαρότητα.   Οι  διαμαρτυρίες για άδικα μέτρα, παράνομες αναθέσεις, αναξιοκρατικούς διορισμούς, άνομες συμβάσεις, περιφρόνηση των κοινοβουλευτικών κανόνων, παραβιάσεις της νομιμότητας αντιμετωπίζονται με αδιαφορία από την κοινή γνώμη  γιατί η διακυβέρνηση δεν κρίνεται ως προς τη νομιμότητά της, αλλά ως προς την αποτελεσματικότητά της. Η νομιμότητα θεωρείται παρακολούθημα της γραφειοκρατίας, της καθυστέρησης, της γκρίνιας, της μιζέριας.  

Νέο καθεστώς αλήθειας

Το νέο μπλοκ εξουσίας είναι συνεκτικό, με ισχυρά υλικά συμφέροντα,   πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς και κυρίως   κοινές πολιτισμικές αναφορές. Συγκροτείται  με ταχύτητα ένα νέο καθεστώς αλήθειας.  Εξ ου   αδιαφορία και περιφρόνηση  στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης. Δεν επιδιώκει απλώς βραχύβιες πολιτικές νίκες.   Ανασυγκροτεί τον αστισμό καταργώντας κάθε προηγούμενο κοινωνικό  συμβόλαιο, ξαναγράφοντας  τους νέους κανόνες και θέτοντας, το ένα μετά το άλλο, τα πλαίσια και τους όρους πολιτικής έκφρασης και δράσης,   θεσμικής νομιμότητας,   κοινωνικής συμβίωσης και τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς. Δεν το ενδιαφέρει η κοινωνική συνοχή, αντίθετα, ευαγγελίζεται τον ανταγωνισμό των φιλελεύθερων ατόμων για τις ευκαιρίες που εκείνη κατά περίπτωση θα ορίζει. Η κοινωνία δεν υπάρχει ως έννοια, τα άτομα χωρίζονται σε φοβικά και τολμηρά, ικανά και ανίκανα, νικητές και ηττημένους, παλιομοδίτες και καινοτόμους, αμετάπιστους νοσταλγούς του παρελθόντος και ριψοκίνδυνους οραματιστές του μέλλοντος, ιδεοληπτικούς και μιζεραμπιλιστές έναντι μαχητών και επιτυχημένων.   Ο νέος κόσμος δεν τους χωρά όλους. Καλεί όμως όλους να ανταγωνιστούν για μια θέση σ’ αυτόν. Ακόμη και οι χαμένοι από χέρι, δύσκολα θα απορρίψουν την πρόσκληση.  

Τα δυο εργοτάξια

Αυτό είναι το στοίχημα που παίζεται, αυτό το πλαίσιο ξεδιπλώνεται σε όλη την έκταση των  δομικών αλλαγών στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κοινωνία, στα συμβολικά νοήματα. Τα μεγάλα έργα, οι οικονομικές συμφωνίες και συμπράξεις,  η αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και της δημόσιας εκπαίδευσης, η κερδοσκοπία των ακινήτων, οι λεόντειες συμφωνίες υπέρ των τραπεζών, η   διοχέτευση  του δημόσιου πλούτου και χώρου σε ιδιώτες, η καταπάτηση του δημοσίου συμφέροντος και η άρνηση λογοδοσίας είναι το πρώτο εργοτάξιο   ανασυγκρότησης, που επιδιώκει να εξασφαλίσει μετά τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης πεδία επιχειρηματικού κέρδους και κερδοσκοπίας  χωρίς όρια, χωρίς ρίσκο, με γενναιόδωρες ροές και εγγυήσεις του δημοσίου.  

Αλλά δεν αρκεί, χρειάζεται και   δεύτερο εργοτάξιο για  να ανασυγκροτηθεί   ο αστισμός ως ηγεμονία και φαντασιακός παράδεισος. Να σβήσουν οι μνήμες των λαθών της διαχείρισης της κρίσης, των αιτίων και πρωταιτίων που οδήγησαν σ’ αυτήν, να ξαναγραφεί η ιστορία της Μεταπολίτευσης, να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς – Δεξιάς για να εξαφανιστούν τα επικίνδυνα νοήματα, να αμφισβητηθούν τα ενοχλητικά  δικαιώματα, να γίνει παραδοξότητα η κοινωνική κινητικότητα, να ενοχοποιηθούν οι λαϊκές πρακτικές, να επιβληθεί πειθαρχία και υποταγή, τάξη και νόμος και, κυρίως, αυτή να εσωτερικευθεί ως η νέα ταυτότητα και η μοναδική δίοδος προς   κάθε είδους ευκαιρίες -καριέρας, πλουτισμού, κοινωνικής καταξίωσης. Όλα στο κυνήγι της επιτυχίας, στην υπηρεσία της ευτυχιοκρατίας, με ενέσεις αισιοδοξίας.

Ανάπλαση των υποκειμένων

Με λίγα λόγια, στην ανασυγκρότηση του αστισμού που επιχειρείται σήμερα δεν αρκεί η ριζική συντηρητική αναδιάρθρωση στην οικονομία και τους θεσμούς.  Ούτε η επιβολή νέων κανόνων και μεθόδων στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή μια αυταρχικού τύπου διακυβέρνηση. Επιζητά ακόμη πιο ριζικές αλλαγές. Ζητά   να διαχειριστεί το μεδούλι της ύπαρξης των υποκειμένων για να το αναπλάσει, να ανασυγκροτήσει τις ίδιες τις υποκειμενικότητες ως τέτοιες, τις επιθυμίες, τις ιδέες, τις προσδοκίες, τις στάσεις και τις συμπεριφορές και να τις βάλει σε μια νέα υποδειγματική κοινωνική ροπή και αλληλεξάρτηση. Είναι μια φιλόδοξη και κοπιώδης ανάπλαση της κοινωνίας με συνείδηση ότι εκπολιτίζει βαρβάρους. Ξερίζωμα των παλιών επιβλαβών ιδεών. Βιοπολιτικό φυτώριο μεταλλαγμένων απολιτίκ υβριδίων. Οι πρώτοι σπόροι  φυτεύτηκαν στην περίοδο της κρίσης ως ενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για την υστέρησή και την απόκλισή της από τον κανόνα. Ως εσωτερίκευση του μνημονιακού υπερεγώ, ως σύνδρομο αντι-Σύριζα, πολιτικό και πολιτισμικό.   

Παράλληλα με την στεγανοποίηση από την  Αριστερά πρέπει να διορθωθούν όλες οι «ελαττωματικές ιδέες» που ξεφυτρώνουν στην κοινωνία, να σβήσουν οι ουτοπικές προσδοκίες, να ευθυγραμμιστούν οι πολίτες στην υπακοή και το θαυμασμό απέναντι στον αστισμό ως ανώτερο τρόπο ζωής, ως μοναδικό ιδεώδες. Τους το προτείνουν  επιτυχημένοι επιχειρηματίες, φιλάνθρωποι και φιλότεχνοι,     προβεβλημένοι  συνταγματολόγοι και διανοούμενοι,  κοσμοπολίτες  βασιλικοί γόνοι και   πρωταθλητές,   επικοινωνιολόγοι και   ΜΜΕ, θινκ-τανκς και κοινωφελή πολιτιστικά ιδρύματα. Έχουν ανεβάσει ταχύτητα οι μηχανές παραγωγής αναπαραστάσεων των προτύπων, έχουν οργανωθεί τα φυτώρια απολίτικης ναρκισσιστικής συνείδησης νέων, όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο φιλόδοξο εγχείρημα.  Όχι, η  ΝΔ  δεν είναι απομονωμένη.  Βρίσκεται στο κέντρο ισχυρών  δικτύων που δεν είναι κομματικά, αλλά παράγουν και υπηρετούν την ίδια πολιτική.

Το διακύβευμα

Το μείζον διακύβευμα είναι οι μεγάλες αλλαγές που αντιμετωπίζουν οι   κοινωνίες σήμερα, και μαζί η ελληνική: Επιγραμματικά, πράσινη μετάβαση – τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Ποιες δυνάμεις όμως θα καθοδηγήσουν τις αλλαγές στην κοινωνία, και ποιο μοντέλο κοινωνίας θα επιβάλουν;  Ο νέος  εργασιακός νόμος έδωσε μια πρόγευση του είδους της κοινωνίας που επιδιώκει ο ελληνικός αστισμός. Η Ελλάδα επιστρέφει στα Βαλκάνια, καθώς οι κοινωνικοί δείκτες τη δείχνουν ουραγό της Ευρώπης, κοντά στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Το ερώτημα  λοιπόν  ποιοι επωφελούνται και ποιους  αποκλείει   η   ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού θα αποτελεί από δω κι εμπρός το κρίσιμο  ζήτημα.  Συμπεριληπτική ανάπτυξη ή κοινωνικός ακρωτηριασμός; Με ποιες συμμαχίες και διαδικασίες μπορεί να συγκροτηθεί το αντίπαλο δέος, το πολιτικό υποκείμενο που θα καθοδηγήσει τη χώρα μέσα από τις μεγάλες αλλαγές και τις μεγάλες κρίσεις;  

Μυρσίνη Ζορμπά – Αντώνης Λιάκος,  Εφημερίδα Συντακτών 26.6.2021

June 7, 2021

Ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά;

Φαίνεται παράδοξη αυτή η ερώτηση,   αλλά αξίζει να γίνει, παραπέμποντας στη μεσαιωνική αντίληψη για τα δύο σώματα του βασιλιά, το φυσικό και το δημόσιο,  στην οποία    θεμελιώθηκε η   πολιτική σκέψη και η θεωρία της κυριαρχίας. Αυτή που μας αποκάλυψε όλες τις απόκρυφες και αόρατες όψεις και λειτουργίες της εξουσίας, που παρέμεναν ακατανόητες (βλ. την πραγματεία του Ernst Kantorowicz, The King’s Two Bodies, Princeton 1957). Είναι όμως το πολιτικό κόμμα, το σώμα της Αριστεράς; Ταυτίζεται   η Αριστερά με το κόμμα της; Σύμφωνα και με τη σοσιαλδημοκρατική και  με τη λενινιστική ταυτίζεται. Μπορούμε όμως να το ισχυριστούμε αυτό σήμερα;   Η απάντησή μας είναι όχι και  αυτό ακριβώς θέλουμε να υποστηρίξουμε.

 Μετά τις εκλογές και την πορεία διεύρυνσης του Σύριζα-ΠΣ που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας, η συζήτηση περιστρέφεται, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου,  γύρω από την κατανομή εσωκομματικών εξουσιών και επιρροών.  Γεγονός  που όχι μόνο αφήνει την κοινωνία αδιάφορη, αλλά απογοητεύει ανθρώπους,  περιορίζει   την εμβέλεια της Αριστεράς, την καθηλώνει. Γιατί, όπως αποδεικνύεται,  το κόμμα δεν είναι η λύση του προβλήματος, είναι το ίδιο το πρόβλημα. 

Το κομματικό ασυνείδητο

Υπάρχει μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με έργα που αφορούν το πολιτικό  κόμμα. Όλοι οι θεωρητικοί έγραψαν γι’ αυτό.  Πριν όμως βυθιστούμε στις σελίδες τους και αρχίσουμε να εκσφενδονίζουμε τσιτάτα   εναντίον αλλήλων  ας σκεφτούμε, πού εδράζεται όλη αυτή η περί κόμματος φιλολογία, και αν έχει κάποια παραγωγική συνάφεια με την δική μας εποχή.   Τα κόμματα της  Αριστεράς   δημιουργήθηκαν σε μια εποχή που η πλειοψηφία ήταν   αναλφάβητη ή   ολιγογράμματη, όπου η πληροφόρηση και η επικοινωνία ήταν περιορισμένη σε κάποιες κοινωνικές ελίτ. Γεννήθηκαν  προκειμένου να ανοίξουν στην κοινωνική πλειοψηφία και στις υποδεέστερες τάξεις το πεδίο της πολιτικής, να τις πληροφορήσουν, να τις οργανώσουν ιδεολογικά και πρακτικά, να μετατρέψουν την καθημερινή τους ματαίωση και δυσαρέσκεια σε πολιτική προσδοκιών και αγωνιστικότητα. Το ρόλο αυτό ερχόταν να τον εκπληρώσει το πολιτικό κόμμα, που βασιζόταν σε μια συγκεντρωτική και ιεραρχική  «καθοδήγηση» και διάχυση της γνώσης, της πληροφόρησης με βάση τη στράτευση των μελών τους.   Η θεωρία περί της «ταξικής συνείδησης» που «έρχεται απ’ έξω», από την «πρωτοπορία» και απευθύνεται στην «μάζα» που βρίσκεται στο στάδιο του «αυθόρμητου», ήταν η θεωρητική δικαιολόγηση αυτής της πρακτικής. Δεν άλλαξαν και πολλά με την υιοθέτηση μιας περισσότερο εξευγενισμένης αντίληψης περί του κόμματος ως «συλλογικού νου» (Γκράμσι).

Πού βρισκόμαστε όμως σήμερα; Μπορεί κανείς να σκέφτεται ακόμη  με όρους  «καθοδήγησης», στράτευσης, και υπακοής στη γραμμή;    Είναι σε θέση τα κομματικά κέντρα να επεξεργαστούν ιδέες για τις δημόσιες πολιτικές, για την πόλη  ή την εκπαίδευση,   τις τέχνες  ή τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας,   χωρίς επαφή και συνεργασία με ομάδες πολιτών που έχουν και τη γνώση και την εμπειρία του χώρου,   από τα νέα κοινωνικά  κινήματα, ή τις ποικίλες δικτυώσεις της κοινωνίας των πολιτών;  Τι είδους «καθοδήγηση» μπορεί να προσφέρουν σε μια σύγχρονη κοινωνία κόμματα του παλαιάς κοπής «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού»;  

Όταν ιδρύθηκαν αυτού του τύπου τα κόμματα χρειάζονταν   για να εμφυσήσουν ταξική συνείδηση, ώστε η εργατική τάξη να αναλάβει τα ιστορικά της καθήκοντα, να ανατρέψει την αστική τάξη και να φέρει το σοσιαλισμό. Τα αποτελέσματα  όπου η οργάνωση νέων κοινωνιών πέρασε από την κομματική δίοδο,  δυστυχώς τα είδαμε. Αλλά πιστεύει   κανείς ότι βρισκόμαστε  πλέον εκεί;    Όλο αυτό το άρρητο υπόβαθρο παραδοχών,  ας το ονομάσουμε κομματικό ασυνείδητο, δεν είναι ένας τεράστιος αναχρονισμός, μια τροχοπέδη της σύγχρονης αριστεράς;

Απελευθέρωση από το κόμμα

Η Αριστερά αν έχει μέλλον είναι για να εκφράσει τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού, της ισόρροπης ανάπτυξης ανάμεσα στην φύση και στην κοινωνία. Ο δυναμισμός της πρέπει να προέρχεται τόσο από τον μετασχηματισμό των ελπίδων, όσο και του θυμού των ανθρώπων  για το σφετερισμό των δικαιωμάτων τους, της επινοητικότητάς τους και των δημόσιων πόρων.  Αλλά η σύγχρονη κατάσταση είναι απείρως πιο σύνθετη  για να αντιμετωπιστεί από  ένα κομματικό μηχανισμό που  αναλώνεται σε απαντήσεις στους  αντιπάλους του, δίνοντας μάχες περιχαράκωσης και οπισθοφυλακής.  

Οι σύγχρονοι πόροι αντίστασης αλλά και συγκρότησης ενός νέου εναλλακτικού  σχεδίου είναι πολύ περισσότεροι, διαφοροποιημένοι  και διάχυτοι στην κοινωνία. Αρκεί να μπορείς να τους δεις, να έχεις την διάθεση και την ικανότητα να τους ακούσεις, να δημιουργήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης, να  μπορείς να βρίσκεσαι σταθερά και ανεπιφύλακτα ως συμμέτοχος και δρων στα δίκτυα που τους γεννούν και τους ανανεώνουν. Έκφραση όλων αυτών   πρέπει να είναι η σύγχρονη Αριστερά. Δεν μπορεί η κομματική να είναι η μόνη γλώσσα που μιλάει. Δεν μπορεί το κόμμα να είναι το μόνο της σώμα. Πρέπει να απελευθερωθεί από αυτό.

Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού 

Πού βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα; Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι μια κυβέρνηση που παραπαίει. Ας μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Μετά από μια δεκαετία κρίσης, ο ελληνικός αστισμός ανασυγκροτείται και αυτό εκφράζει αυτή η κυβέρνηση με ένα μεγάλο άνοιγμα. Το άνοιγμα αυτό δεν πρέπει να το βλέπουμε μόνο ως άθροισμα πολιτικών τάσεων, δηλαδή  από τους μακεδονομάχους ως τους εκσυγχρονιστές, αλλά κυρίως ως μπλοκ εξουσίας με   κοινωνικά ερείσματα, πολιτική διαχείριση, με μέσα επικοινωνίας και κυρίως με στρατηγική. Το επιτελικό κράτος δεν είναι για διακωμώδηση. Είναι μια επιλογή ανασυγκρότησης της πολιτικής εξουσίας με  σαφείς κοινωνικές στοχεύσεις. Αυτή η πολιτική εξουσία δεν ήλθε ως άμυνα στα παλιά προνόμια, αλλά ως επιθετική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, των διαστρωματώσεών της, της κινητικότητας, της ταυτότητας των νέων, των συμπεριφορών και των στάσεων. Ο ριζοσπαστισμός δεν είναι προνόμιο της αριστεράς, ο δεξιός ριζοσπαστισμός αποδεικνύεται σήμερα ισχυρός και  αποφασιστικός ακόμη και παραβιάζοντας τη νομιμότητα.

  Αλλά ποιος ο χαρακτήρας   των μεταρρυθμίσεων που επιχειρεί, και σε ποιες κατευθύνσεις;Τα παραδείγματα είναι πολλά και ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί καθολικός, ολομέτωπος, τακτικός και άτακτος. Πλήττει το Δημόσιο προς όφελος του Ιδιωτικού, την εργασία, την κατοικία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, το περιβάλλον. Διαχειρίζεται τη χώρα με όρους χρηματιστηρίου και τζόγου. Αναδιατάσσει τη ροή των δημόσιων πόρων και τη διανομή τους. Τα κέρδη στους ισχυρούς,   οι υποσχέσεις  στους πολλούς.  Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού συντελείται με καταιγιστικούς ρυθμούς σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και διαφημίζεται ως όφελός της. 

Η δημιουργία του αντίπαλου δέους

Αλλά η διαπίστωση αυτή για να παράξει μια διαχωριστική γραμμή, μια γραμμή πολιτικής  σύγκρουσης,   έχει ανάγκη από μια απαιτητική βεντάλια εναλλακτικών ιδεών, κοινωνικών συσπειρώσεων, σχεδίων. Είναι   προφανές ότι αυτές δεν μπορούν να προέλθουν από   στενούς κομματικούς μηχανισμούς. Η πολιτικοποίηση της κοινωνίας δεν περνάει εδώ και καιρό μέσα από  κόμματα. Η Αριστερά πρέπει να βρει νέους τρόπους να συνδεθεί και να συμβαδίσει με τα ρεύματα που   παράγουν νέες λύσεις  για να συμμαχήσει, να στηρίξει, να συγκροτήσει μαζί τους συναρμογές. Όχι ιεραρχικά, όχι ως φυσικό σώμα, αλλά μέσα από  την σύνδεσή της με δίκτυα επιστημονικά, κοινωνικά, αυτοδιοικητικά, κινηματικά, συνδικαλιστικά, ευρωπαϊκά, πολιτισμικά, από σχέσεις διαρκούς κατανόησης, διαλόγου, διαπραγμάτευσης, οικοδόμησης ενός νέου μπλοκ εξουσίας με όρους ισότιμης συμμετοχής. Πώς αλλιώς θα προκύψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο;

 Η κοινοβουλευτική δημοκρατία λειτουργεί με κόμματα. Και τα κόμματα ως μηχανισμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας   κυβερνούν μόνο όταν πετυχαίνουν να διαμορφώσουν μπλοκ εξουσίας.   Το ερώτημα ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά είναι κεντρικό για την πολιτική φυσιογνωμία της. Τα διλήμματα αν θα είναι ριζοσπαστική ή θα μετακινηθεί προς το κέντρο δεν έχουν νόημα γιατί η  πολιτική συναρτάται με τον τρόπο που παράγεται.   

Η συμμετοχικότητα και η λειτουργική δικτύωση, φυσική και τεχνολογική, είναι δύο βασικές παράμετροι επιτυχίας. Οι θεωρίες της συμμετοχικής στροφής, της διαφορετικότητας, της  κοινότητας, της χειραφέτησης και των δικτύων, μαζί με τον τεχνολογικό εγγραμματισμό δείχνουν το πεδίο εφαρμογών μιας νέας οργανωτικής μορφής για μια Αριστερά ανοιχτή, πλουραλιστική, πολυκεντρική και με αυτοπεποίθηση. Η πληροφόρηση, ο δημόσιος διάλογος, οι κοινότητες, η επικοινωνία, οι πρωτοβουλίες, η δικτύωση, με μια λέξη όλος ο πολιτικός σχεδιασμός και  δράση περνούν μέσα από αυτά. Με δυο λόγια, η Αριστερά ή θα είναι ανοιχτή και δημοκρατική ή θα αντιληφθεί ξαφνικά (και επώδυνα)  τι εννοούσε ο Καβάφης στο ποίημα  «Τείχη».

Μυρσίνη Ζορμπά – Αντώνης Λιάκος

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 5.6.2021

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/297122_poio-soma-tairiazei-stin-aristera